Bloemen als vermomming voor vernietiging, R. van Put naar aanleiding van de solo tentoonstelling 'Killing me soflty
Uiterlijke schijn bedriegt.‘De titel van de tentoonstelling ‘Killing me softly’ van Rob Regeer moet je bijna lettertlijk nemen. Bij een eerste aanblik van deze schilderijen zie je bloemen. Deze verschijnen in een eindeloze herhaling, waarbij het lijkt alsof je naar een onderdeel van een groter geheel kijkt.
De kunstenaar schildert slechts een detail van een omvangrijk bloemenparadijs. En dit oord is gevuld met een patroon van bloesems. De mooi gevormde bladeren lijken geen andere bedoeling te hebben dan te pronken met hun schoonheid, elk blad is weelderig en heeft een regelmatige vorm. De fleurigheid verschijnt op doek of in lange papieren stroken die herinneren aan ouderwets behang.
Tja, bloemenschilderijen bij Luxus. Daar moet dan toch ergens iets niet aan kloppen. Bij nader inzien ziet het er van een afstandje eigenlijk te mooi en uitgebalanceerd uit. En dat is toch wel verdacht. En Regeer gebruikt ook wel erg vaak zwart. Nou niet echt een kleur die je meteen in verband brengt met bloemen.
Pas als je met je neus op het werk gaat staan, gaan je ogen echt open.. Fleurigheid maakt plaats voor dreiging, geweld, dood. Het zachte uiterlijk van de bloem blijkt een vermomming voor vernietiging te zijn. Ontluiking, bloei, schoonheid en neergang zitten hier heel dicht op elkaar, nemen elkaars gedaante aan. Gaan naadloos in elkaar over, zijn niet meer los van elkaar te zien. En zo blijkt maar weer eens dat uiterlijke schijn bedriegt en dat niets is wat het lijkt te zijn. ‘Killing me softly’, hoe toepasselijk”.